Onsdag var eg aleine med borna. Då passa det godt med ein nærtur med full uttelling. Det er rart med det kor lite interessert eg var i naturen på Sunnmøre som tenåring. Den gongen eg budde her var eg nesten aldri på tur på eige initiativ. No får eg aldri nok av å vere ute, iallefall ikkje om vèret er så fantastisk som det er no. Gildrehammaren var ein ny stad for meg som eg har sett fram til å prøve ei stund.
Turen startar med utgangspunkt øverst i byggefeltet på Klepp. Det er godt merka og stien er tydeleg. Råsa/stien opp er bratt og ulendt, men ikkje verre enn at Anna klarte heile vegen sjølv. Gildrehammaren ligg som i navnet på ein hammar og ein må halde auge med uforutsige born. Her er det laga til med benk og postkasse til å skrive seg i.
Denne turen ga ungane tydeleg uttrykk for at var gøy. Ikkje så lang, litt klatring og ein fantastisk utsikt på toppen. "Her må vi gå kvar gong vi er i Volda" sa Emil.
Ungane har byrja å forstå meininga med utsikt, eller så snakkar eg så mykje om det at dei trur dei meinar noko om det. Til høgre ser du Kornbergveten på Folkestad og bygda midt i er Lauvstad med Dalsfjorden snikande innimellom.
Varmt var det ikkje. Anna har ull, flis og parkdress. Anna gliser fordi ho er stolt over seg sjølv som gjekk heile vegen opp.
Vi gjekk ei rundløype kor vi nedatt haldt oss i tau, balanserte på trappetrinn og sklei på tau som ein brannmann. Hopp og sprett og tjo og hei så var vi nede. Alle var samde om at vi hadde hatt ein fin tur.
